Heroes of The Philippine Agriculture

Poor and landless

      In Tarlac province, about 100 kms north of Manila, Hacienda Luisita was once touted as a showcase of the land reform program. Here, however, CARP has failed to win the hearts and minds of farmers: In recent random interviews, they told Bulatlat.com that their lives have been ruined further because of CARP. Luisita is owned by the family of former President Corazon Cojuangco Aquino.

      One of the workers, Francisco Nakpil, is an agricultural worker in the sugarcane plantation of Hacienda Luisita, Inc. (HLI) for 45 years. When the stock distribution options (SDO) scheme under CARP was introduced in the hacienda in 1989, Nakpil became one of the 7,000 workers who became instant “stockholders” of the agro-corporation. Within 30 years under this scheme, hacienda owners were to transfer 32 percent of the total stocks of the company to the farm workers.

     For the past 15 years, Nakpil received an average daily wage of P9, a sack of rice every month, a P4,000 educational loan every June and an average annual three percent profit share of around P2,000. Based on reasonable market price equivalents of the material benefits, Nakpil was in effect getting an average yearly income of P17,760 - or P48.66 daily. For being an HLI stockholder, he also got a 240 square meter home lot.

      Yet, has Nakpil become richer through the land reform program?

      Today at 62, Nakpil says he has only a home lot souvenir from the HLI, a P20,000 separation pay, and some P2,600 monthly pension from the Social Security System. His retirement ended his profit share from the HLI. He does not have land to pass on to his children. His monthly pension gave him just P86 a day that can hardly meet his family’s needs.

And so his answer in Filipino: “I am poor, past and present.”

Pinapakita sa buhay ni Francisco Nakpil na hindi binibigyan halaga ng pamahalaan ang mga magsasaka sa bansa. Umaasa ang Pilipinas sa mga magsasaka upang pagpatuloy ang paggawa ng mag produktong Agrikultura pero hindi maasahan ng mga magsasaka ang pamahalaan. Ang mga magsasaka tulad ni Francisco Nakpil ay walang hinahangad kundi ang magkaroon ng kanilang sariling lupa. Lupain kung saan malaya silang magtanim at mamuhay. Napag-isip ko sa buhay ni Nakpil kung gaano kahirap at hindi makatarungan ang buhay ng isang magsasaka. Sila ang inaasahan natin mga Pilipino sa ating mga pangangailangan tulad ng pagkain at inaasahan din sila ng bansa upang itaas ang ekonomia sa pamamagitan ng paggawa ng mga produktong ilalabas o "exported" sa ibang bansa pero kahit napakahalaga nila, naghihirap parin sila. Mas mataas pa ang sweldo ng isang tindero kaysa sa kanila.

Talagang hindi binibigyan pansin ng pamahalaan ang kahalagahan ng lupa para sa mga magsasaka. Pilit nilang ipagdamot ito kaysa ipamahagi sa kanila. Simple lang naman ang solusyon para hindi maghirap ang mga magsasaka, ito ay ang tuluyan na ibigay ang HLI sa kanila. Pero hindi ito magawa ng pamahalaan dahil malaking pera ang nagastos at makukuha sa HLI. Tulad nga ng sinabi ko, ang Pilipinas ay isang "Agriculture country". Umaasa tayo sa ating Agrikultura tulad ng magsasaka. Pero subukan din natin na umasa sa atin ang mga magsasaka. Tayo naman ang maghirap upang bigyan sila ng magandang buhay. Para sa akin, mga bayani ang mga magsasaka ng Pilipinas na nagpapakahirap para sa kapakanan ng bawat Pilipino.